Nova

  

Ik ga een begin maken aan dit verhaal....

Wellicht moet ik soms weer wat weggooien en opnieuw beginnen want ik weet gewoon niet hoe te beginnen en of ik het allemaal wel aan kan. 

Het gemis van Nova is ontzettend intens. 

De afgelopen paar jaren hebben jullie mee kunnen lezen met onze avonturen. Maar Nova was al 11 jaar lang onze sidekick. Nova was ons kind. Wij waren een drie eenheid en hebben samen zoveel mooie momenten meegemaakt. Dat gemis is verschrikkelijk. We voelen een enorme leegte. 

Ik wilde hieronder graag het gehele ziekte verloop van Nova plaatsten. Ik heb het ook allemaal uitgeschreven, maar ik merk dat ik het erg moeilijk vind om al mijn woorden openbaar te delen, ik heb vooral veel geschreven over de laatste dagen, tot in de kleinste details, wat ook gewoon heel heftig en zwaar was. Ik heb besloten het grootste gedeelte daarvan voor onszelf te houden. 

Maar ik kan iedereen aanraden, schrijf het van je af. Het heeft mij enorm geholpen om weer even alle details op te schrijven, omdat alles heel snel ging, gingen sommige dingen ook aan mij voorbij. Nu heb ik een kloppend verhaal uitgeschreven waar ik altijd nog even naar terug kan als ik daar behoefte aan heb. 

Voor nu een wat minder uitgebreide versie, maar wel genoeg verhaal zodat jullie begrijpen hoe onze laatste maanden met Nova waren.

Daarnaast heb ik van onze vakantie nog wat mooie foto's die ik nog niet had gedeeld en van de laatste week, dus die kan ik hiervoor mooi gebruiken. Zo kan ik het verdrietige een beetje opbeuren met mooie momenten. 

Eind Juli kregen wij het nieuws dat Nova Lymfeklier kanker heeft ( Maligne Lymfoom)

Lees hier wat Nova daarover vertelde

Gelukkig konden we de week erop al terecht bij de Oncoloog 

Het verhaal van de eerste weken kan je hier lezen 

De bovenste 2 links zijn van de vorige blogs die al een beetje omschrijven wat er aan de hand was. 

Nova had Lymfeklier kanker. Daar kwamen we heel toevallig achter tijdens het knuffelen. Bultjes in haar nek die we niet eerder hadden gevoeld. 

De volgende dag zaten we bij de dokter en hoorden we al snel het slechte nieuws. We moesten toen wat tests laten doen en een paar dagen later kwam de vervelende uitslag. Onze wereld stortte even in. 

Gelukkig konden we een halve week later terecht bij de Oncoloog, die direct aan het werk wilde gaan met Chemo. ( CHOP, een 16 weken durend protocol, bestaande uit 4 verschillende chemo medicijnen)

We hebben er natuurlijk over nagedacht wat we wilden gaan doen. Nova was op dit moment een ontzettend vrolijke 11 jarige hond, waarvan wij dachten dat ze makkelijk de 16 zou kunnen bereiken, we wilden de chemo zeker wel een kans geven. Chemo zou goed te tolereren zijn door honden en 90% van de honden zouden er 1 tot 2 jaar mee kunnen winnen ( Zonder enige behandeling zou ze nog 4 weken leven. Met alleen prednison wellicht 2 maanden) 

We wisten wel dat áls de situatie zou verslechteren, we absoluut niet wilden dat Nova te lang zou gaan lijden. Dan zouden we het liefste eerder te vroeg dan te laat beslissen om haar te laten gaan. Maar dat was nog lang niet aan de orde dachten we. 

Voor Nova liep dit de chemo anders dan verwacht.

Vanaf het begin werd Nova ziek van de chemo, door de bijwerkingen was ze misselijk, kreeg diaree en was ze heel erg verzwakt. Dat gebeurde al tijdens de eerste week. 

Nova was een uitzondering zei de oncoloog ( die 10% die chemo niet verdragen) en we zouden de week erna iets voorzichtiger te werk gaan met de dosis en daarbij preventieve medicijnen. Hierbij ging het 2 weken goed, maar de 4e week was Nova weer behoorlijk ziek. 

Ze had er nu 4 weken chemo opzitten en los van de vele nare bijwerkingen die we niet hadden verwacht bleek ook nog eens dat haar situatie niet verbeterde, haar bulten bleven even groot of zelfs iets groter. Veel hondjes zijn na 4 weken al vrij van symptomen, maar Nova dus niet.

We hebben nog een paar pogingen gedaan op advies van de oncoloog en een second opinion. Maar het mocht allemaal niet baten. En haar immuunsysteem kreeg een enorme klap.

Tussendoor gingen we nog 2 weken op vakantie naar de Catskills. Deze vakantie stond al een poosje geboekt niet wetende dat dat het laatste reisje voor ons samen zou zijn. 

Op dat moment wisten we ook nog niet dat het zo snel zou gaan, we dachten zeker nog wel kerst te kunnen vieren met Nova. 

Toch had ik een onderbuik gevoel en vroeg ik tot in den treure aan Maxim om wat extra foto's te nemen en hebben we meer geknuffeld dan anders. 

We hebben alle drie enorm genoten van deze 2 weken en hebben mooie herinneringen gemaakt. Nova haalde alles eruit wat er in zat. Heerlijk genoten in de achtertuin, maar ook nog mooie wandelingen gemaakt en de boel verkend. Ze liep dan meters voor ons uit en keek heerlijk om zich heen. Echt op avontuur! En dan 's avonds lekker tukken bij de openhaard. 

Helaas is ze ook tijdens de vakantie nog flink ziek geweest van de chemo. En was dat ook wel een beetje de genadeslag voor haar conditie.

De laatste week; Nova was nog steeds vrolijk, maar begon wel wat meer te kuchen... er leek wat in de weg te zitten.  Ze had ook niet zo'n zin in enorm lange wandelingen en het spelen hoefde ook niet zo van haar. Voor de rest was ze lekker knuffelbaar dus nog lang geen alarmbellen hoor! Ze genoot van de extra snoepjes, want de brokken waren niet meer zo favoriet. De koelkast was gevuld met slagroom en gegrilde kip. 

Donderdag 1 oktober; We waren ruim een week weer terug in Brooklyn en hadden afgesproken om vanaf nu wekelijks een tripje te maken naar strand of bos. Het was prachtig weer, zo'n 23 graden en we besloten naar Brighton beach te rijden. 

We wisten niet goed of Nova de energie had voor een strandwandeling, maar ook al zouden we even lekker in het zand gaan zitten, dan was het ook goed. 

IK ZIE DE ZEE!

Nova wist niet wat ze mee maakte, Maxim tilde haar uit de auto ( want eruit springen mag ze al heel lang niet meer ) en ze liep in enthousiaste vaart richting de zee! Het trekken aan de lijn was wat minder dan normaal, maar ze was zo blij! "Vrouwtje heb je gezien waar we zijn?!"

We hebben een heerlijke wandeling gemaakt, niet al te ver, en Nova rende een paar keer achter de stok aan het water in. Het was even als van ouds, ze rende heerlijk voor ons uit en genoot volop! Na zo'n half uurtje gingen we nog even lekker zitten in het zand en genoten we van de herfstzon. 

We gingen nog even naar ons favoriete restaurant en hadden alle drie een heerlijke dag. Dat zouden we de week erop graag weer zo doen. 

Vanaf vrijdag ging het slechter met Nova. Het kuchen werd meer, maar ze kreeg ook flinke vochtophopingen in haar gezicht en rode vlekken over haar lichaam. Door de dikke snuit kon ze lastig ademhalen en maakte knorrende geluidjes. Ze dronk extreem veel, maar plaste maar heel weinig. En ze was moe, heel moe. Haar ogen straalden niet meer. Op de bank liggen deed ze al jaren niet meer, maar nu zocht ze comfort. 

We zijn met haar bij de emergency geweest waar ze eigenlijk weinig geks zagen, wellicht zou het een allergische aanval zijn. De dag later werd alles duidelijk voor ons. We hadden die dag onze vaste afspraak bij de oncoloog.

De oncoloog gaf aan dat de lymfeklieren behoorlijk waren gegroeid in vergelijking met vorige week en dat ze daar waarschijnlijk veel last van had. Haar vermoeden was dat het Nova niet meer lukte om al het vocht af te drijven van de zieke lymfeklieren en dat ze daardoor een gezwollen snuit had. 

Wij zagen vooral een moe gestreden hondje die niet meer lekker in haar vel zat. Voor ons het punt waarop we elkaar aankeken en wisten wat er moest gebeuren, hoe ontzettend moeilijk ook. ( ja hoor en daar komen mijn tranen...) 

Een perfect afscheid, eventueel thuis of bij onze favoriete dierenarts was al niet meer aan de orde. We voelden allebei dat het het beste was dat het nu meteen zou gebeuren. 

Gelukkig mochten we gewoon naar binnen bij de oncoloog en we kregen een aparte ruimte toegewezen.  Nova kwam even later binnen lopen met een infuusje aan haar poot. Normaal zou ze willen zeggen ; " Nou baasjes kom we gaan naar huis!" Maar ze was zo moe dat ze direct ging liggen op de vloer. Voor ons een teken dat we de goede beslissing hadden genomen. We hebben toen de tijd gekregen om uitgebreid afscheid te nemen.

Nog even samen met zijn drieën, alles gezegd wat we nog wilden zeggen. 

De dokter was ontzettend vriendelijk en heeft ons er doorheen geloodst. 

En dan loop je na duizend laatste kusjes terug naar huis met de riem in je hand.....

Ontzettend zwaar, ontzettend verdrietig. 

De afgelopen dagen waren heel moeilijk en we zijn er nog lang niet. Het huis is ontzettend leeg. 11 jaar was Nova bij ons. Het was waarschijnlijk nooit lang genoeg geweest. We zijn ontzettend blij dat we zoveel mooie herinneringen hebben gemaakt samen en kunnen elke dag onze telefoon openen en glimlachen om de mooie foto's en filmpjes. 

11 jaar lang heeft ze ons zoveel liefde gegeven. Dat gaan we nooit meer vergeten. 

DAG LIEVE NOVA